حرمت لباس ایرانی برای امیرکبیر

امیرکبیر بین سالهای ۱۲۵۹ تا ۱۲۶۳ هجری قمری به عنوان سفیر ایران در امپراتوری عثمانی بود.

آورده‌اند که: «در قضیهٔ ارزنة‌الروم بود که مردم عثمانی را تحریک کردند تا به خانهٔ #امیرکبیر یورش برند و او را بکشند. امیر، حرمت نان و نمک صاحب‌خانه را به جای آورد و گلوله‌ای به سمت مخالفان شلیک نکرد. به جای آن، اشیاء قیمتی به سمت شورشیان پرتاب می‌شد؛ تا سربازان عثمانی برسند. سربازان به سختی غائله را خواباند. از امیر خواستند تا لباس عثمانی بپوشد و از شهر، بی‌مزاحمت عبور کند. امیر پاسخ داد: “هیهات با چون من پخته‌ای، زهی خیال خانی است که کرده‌اید. نعوذ‌باللّه! من بدونِ #لباس_ایرانی به بهشت جاودان هم نخواهم رفت.”

هر که حتی امیر بود، نه با لباس عثمانی، بلکه با جامهٔ و چادر زنانه! خود را از آن معرکهٔ خونین به در می‌کرد.»

منبع: «کتاب میرزا تقی‌خان امیرکبیر: نگاهی به زندگی و زمانهٔ امیرکبیر – صفحهٔ ۱۳»